Ze wstępu:
Słowo jest darem, znakiem więzi z drugim człowiekiem i troski o niego, a rozmaite formuły życzące, noszące ciągle przejrzyste znamiona religijno-magicznego światopoglądu naszych chłopskich przodków, są językowym nośnikiem tych treści. Obserwacja ta poszerza obszar zainteresowania także na sferę tradycyjnej ludowej obrzędowości, w której tak traktowane życzenia, przybierające zwykle wyszukaną formę, odgrywają bardzo istotną rolę. W ten sposób zarysowuje się podział na życzenia codzienne, najbardziej skonwencjonalizowane i zrytualizowane, pełniące prymarnie funkcję grzecznościową, oraz życzenia okolicznościowe, stanowiące część dorocznych rytuałów agrarnych. Innymi formułami (magicznymi, apotropeicznymi, quasi-modlitewnymi westchnieniami, np. Niech Bóg zachowo/bróni; Nasi Babka, niek im tyz ta Ponjezus grzychów nie pamiynto) przyjmujących formę życzenia, których beneficjentem nie jest drugi człowiek, praca się nie zajmuje.
Kazimierz Sikora, Życzenie w gwarze i kulturze wsi, Uniwersytet Jagielloński, Biblioteka LingVariów, Kraków 2020. ISBN 978-83-8138-286-1